Rozdział 10 ,,Szczera rozmowa''

Cześć i czołem! Witam w kolejnym rozdziale! Poprawiłam już poprzednie rozdziały. Jeśli jeszcze ktoś nie wie to od razu mówię Tina Frost to teraz TINA FIRE!!! Oki, życzę miłego czytania!


Jack:
Stałem tak przed tymi drzwiami jak słup soli. Ona pocałowała mnie w policzek. Kiedy to zrobiła, myślałem, że się rozpłynę. Ona jest naprawdę piękna. Te platynowe włosy, duże turkusowe oczy, pełne, zimne usta. No właśnie. Możecie mi powiedzieć, czemu miałem wrażenie, że już gdzieś czułem te zimne usta na swoim policzku. No nic. Po 10 minutach sterczenia jak głupek, wróciłem do mojego pokoju. Wziąłem zimny prysznic i  położyłem się na łóżku bez bluzy, bo i tak jest mi gorąco. Leżałem, ale nie mogłem zasnąć. Nie wiem czemu, ale myślałem o niej. O Elsie. O tej najpiękniejszej dziewczynie jaką znam. Cieszyłem się, że już się na mnie nie gniewa. Nagle coś usłyszałem. Coś jakby...........śpiew? Szybko założyłem bluzę, chwyciłem laskę i wyszedłem na balkon. Tak, teraz już wyraźnie słyszałem. Ktoś śpiewa. Wzbiłem się w powietrze i wylądowałem na środku dachu, a na jego krawędzi stała.....Elsa? Stała tam i śpiewała. Po mimo tego, że była to jedno, długie ,,aaaaaaaaaaaaa,, układało się w piękną melodię. Jej długa, trochę ciągnąca się po ziemi spódnica z rozcięciem po prawej stronie, powiewała na wietrze, a jej oczy lśniły od blasku księżyca. Nadal śpiewając okręciła się wokół własnej osi i szarpnęła za swojego koka, którego zastąpił warkocz i przygładziła włosy tak, że wyglądały tak, jak jej ,,tradycyjna,, fryzura. Wyglądała przy tym nieziemsko.
                                                   

-Woow!- wyszeptałem, jednak ona musiała to usłyszeć. Zobaczyła mnie.
-Ja...Jack? C...co ty tu robisz?- była lekko zmieszana. W jej głosie dało się usłyszeć zaskoczenie i tak jakby..... strach?
-Hej, sorry, nie chciałem cię wystraszyć, po prostu usłyszałem śpiew i chciałem zobaczyć, kto to. Nawiasem mówiąc, masz naprawdę przepiękny głos!
-Dzięki!- powiedziała smutno i usiadła na krawędzi dachu. Powoli do niej podszedłem.
-Hej, wszystko gra?- spytałem siadając po jej prawej stronie.
-Tak, jasne, po prostu nie mogłam zasnąć!
-Ja też nie!- zaśmialiśmy się
Zapanowała niezręczna cisza. Oboje patrzyliśmy na księżyc uśmiechając się.
-Wiesz..-zacząłem-...to prawda, że masz moc lodu?
-Jasne! Patrz!- wystawiła rękę, a z jej dłoni wystrzeliły śnieżynki, białe smugi i niebieskie iskry.
                                                      

 



-Mogę też władać miłością, zakochiwać w sobie ludzi i w ogóle!

-Extra!
Nagle machnęła rękami i spożyła małego królika, który zaczął skakać wokół nas. Oboje patrzyliśmy na niego i śmialiśmy się w najlepsze.
                                               

 

Nagle królik rozsypał się w powietrzu, a na nas zaczął padać śnieg. Patrzyliśmy sobie w oczy. Na jej policzkach pojawił się lekki rumieniec, co tylko dodało jej uroku. Jest taka piękna.

-Toooo, mówisz, że nie pamiętasz swojego życia, zanim stałaś się duchem?- widać było, że zaszokowałem ją tym pytaniem. Przez chwile nic nie mówiła.

-Wiesz- zaczęła- w sumie to coś tam pamiętam. Wiem na pewno, że miałam siostrę. Nasi rodzice zginęli, gdy byłyśmy jeszcze małe. Ja byłam bardzo wesoła, uwielbiałam się bawić. Moja siostra też lubiła, ale nie rozumiała mnie, zawsze byłam inna- powiedziało to z trudem hamując łzy- wiesz jak to jest? Wiesz jak to jest być nie rozumianym i innym od wszystkich?

-Tak- odpowiedziałem- doskonale cię rozumiem!- odpowiedziałem zgodnie z prawdą- Też byłem żartownisiem i w ogóle, ale gdy chciałem się komuś wyżalić, poprosić kogoś o radę, nie mogłem. Nie miałem żadnych znajomych w moim wieku.

Ale ja uważam, że jesteś naprawdę wyjątkową i wspaniałą dziewczyną!- to co zrobiła, gdy to powiedziałem, bardzo mnie zdziwiło. Ona mnie przytuliła. Po chwili odwzajemniłem ten gest.

                                                          

 

-Dziękuje!- wyszeptała mi do ucha.

-Czyli co- wstałem i wyciągnąłem do niej rękę- zgoda?

-Zgoda!- przyjęła moją pomoc. Nie musiałem użyć dużo siły, żeby ją podnieść, bo była bardzo lekka. Patrzyliśmy przez chwile na siebie.

-Oki, to ja idę do pokoju, bo jutro czeka nas rozmowa z Mikołajem, musimy ci wszystko wyjaśnić! Dobranoc- odwróciłem się i chciałem odejść, ale poczułem delikatną i zimną dłoń na lewym nadgarstku. Odwróciłem się.

-Jak myślisz, będę dobrą strażniczką, poradzę sobie?

-Mam być szczery, nie!- ona spuściła wzrok- uważam, że poradzisz sobie doskonale!- spojrzała na mnie wdzięcznym wzrokiem.

-Dzięki! Dobranoc!

-Dobranoc!- i udałem się z powrotem do pokoju. Zdjąłem bluzę i wpełzłem pod kołdrę. Tym razem zasnąłem bardzo szybko. Byłem pewny jednego. To początek prawdziwej przyjaźni. A może czegoś więcej!

 

Wiem, że krótki, ale czasami będą takie, ale też dłuższe. Liczę na dużo komów!

P.S W jednym z poprzednich rozdziałów Kiniaa spytała ,,A jaką niespodziankę dostał Hans w Frozen Fever?,, A oto odpowiedz na twoje pytanie:

                                               

(Hahahahahahahaha!!!!)